លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ យិត សារិន ដែលជាលោកគ្រូល្ខោនខោល កំពុងតែមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ខណ:ពុំមានថវិការគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីព្យាបាលឡើយ ។នេះជាសេចក្តីអំពាវនាវរបស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ តាមរយៈផេគ I Love Cambodia Hot News ll មានខ្លឹមសារទាំងស្រុងដូចតទៅ ÷
"ពេលនេះម្ចាស់ល្ខេានខេាល គឺលោក ព្រឹទ្ធាចារ្យ យិត សារិន ដង្ហេាយសុំអេាយពុកម៉ែបងប្អូនជួយគាត់ផង គាត់ខ្វះខាតថវិកាសំរាប់ព្យាបាលជំងឺនៅសូរិន សូមបងប្អូនមេត្តាជួយឧបត្តម្ភលេាកគ្រូតាបន្តរផង ព្រេាះខានស្អែកពួកយើងនិងជូនលោកទៅសុរិន្ទហើយកូនសិស្សនិងអ្នកស្រលាញ់ល្ខោនខោលមិនគួររំលងឪឡើយ ទាក់ទងលេខទូរស័ព្ទ 069500752-012219182"
វីដេអូដែលព្រឹទ្ធាចារ្យអំពាវនាវ
សូមជម្រាបជូនថា៖ ព្រឹទ្ធាចារ្យ យិត សារិន ចង់ឃើញល្ខោនខោលចូលក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌមុនផុតជីវិត
សិល្បៈ ៖ លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ យិត សារិន ហៅលោកតា កែវ ស កើតនៅថ្ងៃទី០១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៥ ក្នុងភូមិតាស្គ ឃុំសារិកាកែវ ស្រុកល្វាឯម ខេត្តកណ្ដាល មានឪពុកឈ្មោះ យិត កែវ ម្ដាយឈ្មោះ កែវ ហួត ស្លាប់ក្នុងសម័យ ប៉ុល ពត ទាំងពីរនាក់ ហើយលោកមានបងប្អូន៧នាក់ ។
នៅឆ្នាំ១៩៣២ អាយុ៧ឆ្នាំ ព្រឹទ្ធាចារ្យ យិត សារិន បានចូលសិក្សានៅសាលាបឋមសិក្សា និងហាត់រៀនល្ខោនខោល នៅវត្តស្វាយអណ្ដែត ភូមិឃុំខាងលើ។ ឆ្នាំ១៩៤០ សម្ដេចព្រះមហាក្សត្រិយានី ស៊ីសុវត្តិ កុសមៈនារីរ័ត្នសិរីវឌ្ឍនា សព្វព្រះទ័យដល់ក្រុមល្ខោនខោលវត្តស្វាយអណ្ដែត ក៏បង្គាប់ឱ្យចូលរាំថ្វាយនៅព្រះរាជវាំងចំនួនបី៣យប់៣ថ្ងៃ បន្ទាប់មកព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យស្វាទាំងបួននាក់ ក៏សុំទុកឱ្យរាំជាមួយក្រុមរបាំព្រះរាជទ្រព្យ។
នៅឆ្នាំ ១៩៤៨ លោកតា យិត សារិន បានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយប្រពន្ធឈ្មោះ សេង អូន និងមានបុត្រចំនួន៥នាក់ ប្រុស២ ស្រី៣ នាក់។ ដោយឡែកពេលប្រទេសកើតមានសង្គ្រាម៣ឆ្នាំ ៨ខែ និង២០ថ្ងៃ ក្រោយពីរួចផុតជីវិតក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ ប៉ុល ពត នៅឆ្នាំ១៩៧៩ លោកតា យិត សារិន ក៏បានវិលមករស់នៅក្នុងស្រុកកំណើតវិញ និងបានបង្ហាត់ក្មេងជំនាន់ក្រោយឱ្យចេះសម្ដែងល្ខោនខោលនៅវត្តស្វាយអណ្ដែតឡើងវិញ។
នៅឆ្នាំ១៩៨០ លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ យិត សារិន ត្រូវបានលោក កែវ ចិន្តា រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងឃោសនាការ វប្បធម៌ និងព័ត៌មាន អញ្ជើញលោកតា ឱ្យមកបង្ហាត់ល្ខោនខោលនៅនាយកដ្ឋានសិល្បៈ និងទស្សនីយភាព នៅភ្នំពេញ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៨៨ លោកតាក៏ត្រូវបានផ្លាស់មកបង្ហាត់នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ ហើយបានចូលនិវត្តន៍នៅឆ្នាំ ១៩៨៩។ ក្នុងឆ្នាំនោះភរិយារបស់លោកក៏បានស្លាប់ ហើយកូនៗក៏មានគ្រួសារត្រូវចាកចេញពីគាត់ផងដែរ។
មកដល់ឆ្នាំ ១៩៩៤ លោកតា យិត សារិន ក៏មានភរិយាក្រោយម្នាក់ទៀតឈ្មោះ ប៊ិន វ៉ាន និងមានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ សារិន វឌ្ឍនៈ ដែលកំពុងហាត់រៀនល្ខោនខោល និងភ្លេងពិណពាទ្យនៅសាលាមធ្យមវិចិត្រសិល្បៈ។ ឆ្នាំ ១៩៩៥ មហាវិទ្យាល័យនាដសាស្រ្ត នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ បានអញ្ជើញលោកមកបង្រៀននិស្សិតលើឯកទេសល្ខោនខោល បន្តទៀត ក្នុងនាមជាមន្ត្រីជាប់កិច្ចសន្យា។ នៅឆ្នាំ២០១២ លោកតា យិត សារិន បានសង់ផ្ទះមួយខ្នងលើផ្ទៃដីបណ្ដោយ១០ម៉ែត្រ ទទឹង ៥ម៉ែត្រ ដែលជាអំណោយរបស់លោកឧកញ៉ាបណ្ឌិត ម៉ុង រិទ្ធី មានទីតាំងស្ថិតនៅប៉ែកខាងកើតសាលាមធ្យមវិចិត្រសិល្បៈ បឹងប៉ាយ៉ាប។
ចូលដល់អាយុ៩១ឆ្នាំនេះដ្បិតតែលោកព្រឹទ្ធាចារ្យ យិត សារិន មានផ្ទះរស់នៅ និងមានប្រាក់ខែជាមន្ត្រីជាប់កិច្ចសន្យាក្ដី ប៉ុន្តែបញ្ជាក់ពីជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃលោកបានប្រាប់ថា មានការខ្វះខាតខ្លាំង ព្រោះប្រាក់បៀវត្សរ៍មិនអាចទប់នឹងការចំណាយបាន ព្រោះពេលនេះក្រៅពីចំណាយលើការហូបចុកប្រចាំថ្ងៃលោកក៏មានជំងឺបេះដូង លើសឈាម ឡើងជាតិស្ករ ដែលត្រូវព្យាបាលប្រចាំ ក្នុងមួយសប្ដាហ៍ត្រូវចំណាយពី១០ ទៅ១៥ ម៉ឺនរៀល។
លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ យិត សារិន បន្តថា មួយជីវិតរបស់លោកស្រឡាញ់អាជីពអ្នកសម្ដែងល្ខោនខោលស្ទើរស្មើជីវិត ដូច្នេះហើយទើបលោកខិតខំតស៊ូ និងបង្ហាត់បង្រៀនកូនខ្មែរជាច្រើនជំនាន់ តែចូលមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ខណៈដែលលោកទទួលបានព័ត៌មានថា ល្ខោនខោល ត្រូវប្រទេសថៃគេគ្រោងដាក់បញ្ចូលក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌពិភពលោក លោកក៏បង្ហើយសុំឱ្យប្រមុខរដ្ឋាភិបាល ជាពិសេសក្រសួងពាក់ព័ន្ធ ត្រូវតែរៀបចំសុំដាក់បញ្ចូលល្ខោនខោលនេះទៅក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌពិភពបញ្ជាក់ជាសិល្បៈវប្បធម៌របស់ខ្មែរកុំឱ្យខានបាន ព្រោះល្ខោននេះជាសម្បត្តិវប្បធម៌របស់ខ្មែរតាំងពីយូរលង់ណាស់មកហើយ។
លោកតា យិត សារិន បន្តថា មួយជីវិតនេះខណៈដែលលោកនៅមានជីវិត បើសិនបានឃើញល្ខោនខោលដាក់ចូលក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌពិភពលោករួចហើយ ពេលស្លាប់ទៅលោកក៏បិទភ្នែកជិតដែរ នេះហើយជាតម្លៃដែលលោកខិតខំមួយជីវិតដើម្បីសិល្បៈខ្មែរ៕
អត្ថបទ ផ្ដល់សិទ្ធិដោយ៖KQUBE
