អ្នករៀនមានតែចំណេះ ប្រើវាតាមចេះ តាមសីលធម៌ ដើរតាមផ្លូវល្អនៃវិជ្ជា មិនអាចកាច មិនអាចលោភលន់ មិនតណ្ហាធ្ងន់ ក្លាយជាអ្នកមាន ក្លាយជាអ្នកឃ្លៀនញៀននឹងឋានៈ។ អ្នករៀនគ្រាន់តែចង់មាន ជីវភាពសមរម្យ រស់ដោយមនោរម្យ ជីវិតជួបជុំគ្រួសារ មិតភ័ក្រ បង្កើនមិត្តមិនបង្កើតសត្រូវ រក្សាឈ្មោះនៅក្នុងនាមអ្នកជា។
ចូរកុំប្រមាថថាបណ្ឌិតថោកទាប បណ្ឌិតបុណ្យស័ក្តិទាប បណ្ឌិតគ្មានសមត្ថភាព សូមពិចារណាដោយប្រើវិចារណ ទើបបានប្រត្យក្សថាអ្វីជាបណ្ឌិត។ បណ្ឌិតមានច្រើន បណ្ឌិតចម្រើនគឺបណ្ឌិតស្រាវជ្រាវ ខិតខំសិក្សា រាវរកវិជ្ជាទម្រាំបានជាគ្នា សញ្ញាបត្រមួយសន្លឹក។ ឆ្លងកាត់ព្យុះភ្លៀង ឆ្លងកាត់វេហា វាយោបក់បោក រងារញាប់ញ័រ ត្រូវគ្រូបន្ទោស ត្រូវគ្រូត្រាយប្រាប់ កែតម្រង់ទាល់ចប់ ទើបបានការពារ។ មុននឹងការពារស្នាដៃវិជ្ជា ត្រូវឆ្លងគណៈកម្មការ ត្រួតពិនិត្យផ្ចិតផ្ចង់ បើមិនគ្រប់ជ្រុងលក្ខខណវិន្និច្ឆ័យ ប្រាកដជាក្ស័យគ្មានថ្ងៃការពារ បញ្ចប់ក៏មិនបានសញ្ញាបត្រក៏គ្មាន ដូច្នេះគួរឈប់ដៀលបណ្ឌិតទៀតទៅ។
បណ្ឌិតជាឈ្មោះគឺបណ្ឌិតកិត្តិយស ផ្តល់ជូនមនុស្សបានសាងស្នាដៃ មានការលះបង់ កសាងសង្គម ធ្វើមនុស្សធម៌ ធ្វើជាគំរូល្អដល់សង្គមជាតិ។ បណ្ឌិតមួយទៀត បណ្ឌិតឆ្លៀតពង បណ្ឌិតរាយរង បណ្ឌិតក្លែងក្លាយ បណ្ឌិតបានមកដោយចំណាយ ចាយលុយទិញសញ្ញាបត្រ។ បណ្ឌិតផ្សេងទៀត លក្ខខណ្ឌមិនចង្អៀត លក្ខខណ្ឌពិសេស សម្រាប់អ្នកចង់បន្តចំណេះ ចង់បានសញ្ញាបត្រ គ្រាន់តែលម្អលើកទឹកចិត្តខ្លួន ធ្វើជាគំរូក្នុងគ្រួសារ ដោយមិនប្រាថ្នាដូចបណ្ឌិតស្រាវជ្រាវ។ បណ្ឌិតឯទៀត មិនមែនបណ្ឌិតពិត តែខំប្រឌិតថាខ្លួនបណ្ឌិត តែតាមការពិត មិនបានចប់បណ្ឌិតឡើយ បានរៀនបណ្ឌិតនឹងគេ តែត្រូវទម្លាក់ធ្លាក់លក្ខខណ្ឌតម្រូវ អ្នកផងទាំងឡាយមិនដឹងរឿងអ្វី ក៏ហៅបណ្ឌិតទៅ។
ដូច្នេះគួរកុំច្រលំ នាំតែសង្គមយល់ខុស បណ្ឌិតអ្នករៀន ត្រូវឆ្លងលក្ខខណ្ឌយ៉ាងតឹងតែង មិនមានសមត្ថភាព ប្រាកដជាចម្បែង ប្រាកដជាមិនដល់កន្លែង ហៅថាបណ្ឌិត។ បណ្ឌិតអួត បណ្ឌិតអាង បណ្ឌិតច្រងេងច្រង៉ាង ជាលក្ខណៈបុគ្គល ឥរិយាបទឫកពា មិនមែនជាលក្ខណៈសម្បតិ្តបណ្ឌិតពិត។ បណ្ឌិតភាគច្រើនលើសលប់ នាំសង្គមពិភពលោករីចម្រើន។ ខ្ញុំមាននិងសល់តែបណ្ណឹងដូចក្នុងរួបនេះ ក៏ប៉ុន្តែមិនរស់នៅក្រោមបន្ទាត់ក្រីក្រទេ គឺមានជីវភាពសាមញ្ញសមរម្យមួយ។