សិល្បៈ
ក្នុងថ្ងៃគុណឪពុកឆ្នាំនេះ អ្នកឧកញ៉ា ឡេងណាវ៉ាត្រា បានទម្លាយរៀបរាប់អំពីគុណូបការៈរបស់លោកឪពុក តស៊ូប្រឹងប្រែងចំពោះកូនៗ រហូតដល់កូនៗមានអនាគតខ្ពង់ខ្ពស់ដូចសព្វថ្ងៃ ។អ្នកឧកញ៉ា បានឱ្យដឹងថា៖
ទោះបីលោកពុកមិនបានរៀនសូត្រមិនចេះអក្សរ ប៉ុន្តែលោកពុកមានមហិច្ឆតាខ្ពស់ណាស់ លោកបានប្រឹងប្រែងយកកម្លាំងបាយ ដើររែកដីដោះស្រាយជីវភាព។ ហើយគាត់ហ៊ានណាស់ដាច់ចិត្តប្រថុយលក់ដីស្រែអស់ ប្រឹងបណ្ដុះបងប្រុសម្នាក់ ឲ្យបានរៀនសូត្រ ដែលជាក្ដីសង្ឃឹម និងសរសទ្រូងដល់ប្អូនៗ ដោយសារឃើញការលំបាករបស់ឪពុកខ្លាំងពេក កាលនោះ បងប្រុសខ្ញុំសុំម៉ែ ឈប់រៀននៅធ្វើការនៅភ្នំពេញ ទាំងដែរអាយុមិនទាន់គ្រប់18 ឆ្នាំផង ពេលបងប្រុសមកធ្វើការភ្នំពេញរកកោះត្រើយមិនឃើញទេ គឺមិនសូវបានដូចបំណងលោកពុកគិត តែយ៉ាងណាលោកពុកនៅតែមានជំនឿចិត្តលើកូនប្រុសគាត់ជានិច្ច។
ខ្ញុំធ្លាប់លឺបងប្រុសនិយាយពេលគាត់បរាជ័យត្រលប់មកពីភ្នំពេញប្រាប់ម៉ែថា (ម៉ែបើសិនជាគាត់ស្លាប់ គ្រួសារយើងមានហូបចុកគ្រប់គ្រាន់ គាត់នឹងស្លាប់ភ្លាម)។ ម៉ែងាកមើលមកបងប្រុសហើយស្ដីអោយថាកុំនិយាយអោយពុកលឺមិនបានទេប្រយ័ត្នពុកខឹង តែទឹកភ្នែកម៉ែវិញពេលនោះហូរ ព្រោះសំដីបងចាក់ដោតបេះដូងគាត់ពេក តាមពិតលោកពុកដឹងរឿងទាំងអស់តែលោកនៅតែមិនហូទឹកភ្នែក គាត់មិនអោយកូនបាក់ទឹកចិត្ត.
រហូតអស់ជំរើសតស៊ូនៅភ្នំពេញបងប្រុសលឺថាទៅកូរ៉េប្រាក់ខែច្រើនក៏ប្រាប់លោកពុក លោកពុកចាប់ផ្ដើមមានក្ដីសង្ឃឹមខ្លាំងជឿជាក់លើកូនគាត់អាចធ្វើបាន បងប្រុសដើដាក់ពាក្យ តាំងពីសម័យក្រុមហ៊ុននៅជិតប៉ុស្តិ៍លេខ3អត់ជាប់ ក្រោយទៀតក្រុមហ៊ុនរើសខាងកសិកម្មនៅក្បែរស្ប៉ាក គឺទៅមួយខ្ញុំក៏មិនជាប់ទៀត កាលនោះខ្ញុំក៏មិនទាន់គ្រប់អាយុទេហើយខ្ញុំធ្វើអត្តញ្ញានប័ណ្ឌដំឡើងអាយុ 2ឆ្នាំបង្គ្រប់រហូតដលសព្វថ្ងៃ បន្ទាប់មកទៀតដាក់ពាក្យនៅក្រុមហ៊ុនជិតវិមានឯករាជ្យ បានជាប់ហើយតែគ្មានលទ្ធភាព បង់ថវិការ3500$ ក៏មិនបានទៅទៀត។
ក្រោយមកទៀតទើប ក្រសួងការងារចាប់ផ្ដើមជ្រើសរើស និងឱ្យសិក្សានៅសាលាកប់ស្រូវ ខ្ញុំមិនហ៊ានដាក់ពាក្យព្រោះគ្មានលទ្ធភាពក្នុងការ បង់ថ្លៃសាលាគឺលោកពុកសម្រេចឲ្យបងប្រុសរៀនតែម្នាក់ទេ ដើម្បីបានទៅ ចាំយោងគ្នាតាមក្រោយទុកឲ្យខ្ញុំនិងប្អូនប្រុសនិមល់នៅធ្វើការ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ ដោះស្រាយគាត់រៀនសិន បងប្រុសប្រឹងរៀនណាស់ប្រឡងជាប់ហើយនៅរង់ចាំ 2 ឆ្នាំទើបធ្លាក់ឈ្មោះមកក្នុងឆ្នាំ 2008 ពុកដើចងកាគេផងខ្ចីពព្រោះពេលនោះអស់ស្រែលក់ហើយ ដោះស្រាយយ៉ាងណាបានទៅកូរ៉េសិន។ និយាយទៅបងប្រុសតស៊ូតាំងពីឆ្នាំ1997ដល់ឆ្នាំ2008ជាការុញច្រាន់របស់លោកពុកទើបបានទៅកូរ៉េ។
គិតទៅតស៊ូ រយ:ពេល11ឆ្នាំទើបបានទៅកូរ៉េ បើទៅកូរ៉េបងប្រុសប្រហែសតែបន្តិច អ្វីគ្រប់យ៉ាងនឹងរលាយអស់។ (លោកពុករឹងមាំណាស់មានរឿងអីក៏ដោយមិនងាយហូទឹកភ្នែកទេ)តែបែជាហូទឹកភ្នែកនៅពេលកូនថ្វាយបង្គុំ។
ខ្ញុំរស់នៅក្នុងភូមិត្រពាំងសាលា ឃុំឈើកាច់ ស្រុកបាភ្នំខេត្តព្រៃវែង ជារឿងពិតមិនមែនជារឿងនិទានអ្វីទេ ក្នុងភូមិអ្នកណាក៏ដឹងដែរ ថាឪពុកចិត្តធំ សុខចិត្តទៅរែកដីលក់ស្រែដើម្បីឲ្យកូនទៅរៀន។ នៅក្នុងភូមិខ្ញុំ កាលនោះអ្នកដែលរែកដី ជាអចិន្ត្រៃយ៍មានតែពីអ្នកទេ គឺឪពុកខ្ញុំ និងពូទុន តែពូទុនគាត់បានស្លា.ប់ហើយ។
